Według badania opublikowanego 1 stycznia przez „New England Journal of Medicine” u pacjentów z nieleczonym wcześniej przerzutowym czerniakiem z mutacją BRAF V600E lub V600K stwierdzono istotną poprawę całkowitego przeżycia po terapii kombinacją inhibitorów BRAF i MEK w porównaniu z samym inhibitorem BRAF. Względne ryzyko zgonu u leczonych dabrafenibem i trametinibem było o 31% niższe niż u poddanych terapii vemurafenibem – inhibitorem BRAF. Nie stwierdzono istotnych różnic w toksyczności leków.
Podobnie jak opublikowane wcześniej badania II i III fazy porównujące połączenie dabrafenibu i trametinibu z monoterapią dabrafenibem, obecne dane w oczywisty sposób potwierdzają, że pod względem wydłużenia przeżycia leczenie skojarzone jest korzystniejsze niż monoterapia
– pisze autorka badania, dr n.med. Caroline Robert wraz z zespołem z Gustave Roussy Institute i INSERM Unité 981, Villejuif-Paris Sud.
W III fazie badania wzięło udział 704 pacjentów, którym losowo przydzielono pierwszoliniową terapię: 150 mg dabrafenibu dwa razy dziennie i 2mg trametinibu raz dziennie (352 osoby) lub 960mg vemurafenibu dwa razy dziennie (352 osoby).
Załóż zbiórkę na 1,5% podatku!
Pokryj koszty leków, badań, prywatnych konsultacji oraz dojazdów. Nie ma żadnego haczyka!
Okresowej analizy dokonano po 222 zdarzeniach niepożądanych: 100 zgonach w grupie terapii skojarzonej i 122 w grupie monoterapii (hazard względny zgonu przy terapii skojarzonej HR=0.69;95%, przedział ufności CI=0,53-0,89, poziom istotności statystycznej P=0,005). 12-miesięczne przeżycie całkowite wyniosło 72% dla pacjentów na terapii skojarzonej i 65% dla pacjentów przymujących monoterapię.
Pacjenci z grupy dabrafenibu i trametinibu cieszyli się również znacznie dłuższym przeżyciem wolnym od progresji niż leczeni vemurafenibem (odpowiednio 11,4 i 7,3 miesiąca, P<0,001). Wskaźnik obiektywnych odpowiedzi wyniósł 64% dla terapii skojarzonej, a 51% dla monoterapii (P<0,001). „Co istotne, w tzw. analizie po fakcie (ang. post-hoc analysis) wskaźnik całkowitej odpowiedzi również był zauważalnie wyższy w grupie terapii skojarzonej (13% w porównaniu z 8%, P=0,02)” – piszą badacze.
Autorzy pracy przeprowadzili analizę bezpieczeństwa u 699 pacjentów, którzy otrzymali przynajmniej jedną dawkę badanych leków. Stwierdzono, że częstość poważnych zdarzeń niepożądanych (91% dla terapii skojarzonej i 98% dla monoterapii) oraz przerwania terapii ze względu na działania niepożądane leku (odpowiednio 13% i 12%) jest podobna w obu grupach.
„Terapia skojarzona rzadziej powodowała skórne efekty uboczne, zwłaszcza te związane z paradoksalną aktywacją szlaku enzymatycznego MAPK, zarówno w nowotworach łagodnych, jak i złośliwych” – piszą badacze. „Wyniki te są zgodne z modelami przedklinicznymi, które pokazały, że dodanie inhibitora MEK może osłabić indukowaną hamowaniem BRAF paradoksalną aktywację szlaku MAPK”.
Źródło: www.cancernetwork.com/melanoma/mek-braf-inhibitor-combo-reduces-death-melanoma
Z angielskiego tłumaczyła: Karolina Mruk
